Kiedy dojechałam do Aosty, do mojego autobusu miałam parę minut. Gdyby na stacji była tabliczka informacyjna jak iść na dworzec autobusowy, zdążyłabym. Może zdążyłabym, gdybym zapytała kogoś od razu. Ale ja nie lubię pytać. Poszłam w lewo, i dopiero kiedy zobaczyłam, że nic nie widzę, zapytałam. Trzeba było pójść w prawo, a mój autobus właśnie mnie mijał. Następny był za półtorej godziny... Co robić, poszłam połazić.

Aosta to stolica autonomicznego regionu Valle d'Aosta (gdzie obowiązują dwa języki urzędowe - włoski i francuski). Miasto jest otoczone szczytami alpejskimi. Układ miasta niewiele się zmienił przez ponad 2 tys. lat jego istnienia. Do dziś można tu dostrzec ślady rzymskiego miasta. Śródmieście ma plan prostokąta i otoczone jest przez dobrze zachowane rzymskie mury miejskie z 20 basztami.

Jadąc do Courmayeur podziwiam coraz bardziej górzysty teren, charakterystyczne kościółki ze strzelistymi wieżami, piękne dachy z łupków. W Courmayeur znów muszę poczekać 40 minut na autobus do Palud. Chodzę więc po tej turystycznej miejscowości, patrzę w górę i usiluję zrozumieć, gdzie on jest, Il Bianco...

W górach jest wiele białych chmur i zastanawiam się, czy one zbierają się, żeby zanim tam dojadę, zasłonić widok całkowicie, czy może ustąpią i nie będą takie złośliwe...

Na kolejkę też trzeba poczekać godzinkę... Chodzę więc po okolicy, przyglądam się wciąż nieco zasłoniętym szczytom. Już mam bilet, niech się dzieje co chce, ja tam będę! Przez Palud przepływa górski potok, woda huczy - ta woda popłynie przez Turyn... Ale ja dziś jestem w całkiem innym świecie niż Turyn, powietrze tu jest niezwykle świeże, pachnące, choć jest ciepło, prawie gorąco...

Zbliża się pora odjazdu kolejki - idę na stację... Bianco, czekaj na mnie!

I etap przejazdu, to Pavillon du Mont Frety na wysokości ponad 2 tys m. Temperatura na tej wysokości wynosi aż 25 stopni, jest pięknie, a widoki zapierają dech w piersiach.

Po napawaniu wzroku panoramą Alp i odnalezieniu szczytu BIAŁEGO, czyli Monte Bianco (który jest po prostu biały), idę ścieżką wzdłuż ogrodu botanicznego, odnajduję kwitnąte górskie kwiaty, patrzę, patrzę, patrzę...

Po godzinie pobytu na tej całkiem niewinnej wysokości jem drugie śniadanie, zmieniam buty na te bardziej odpowiednie, choć ciasne i przychodzi pora na dalszy etap, - ale o tym za chwilę...

Na wysokości prawie 3,5 km, na niewielkiej skalnej półce osadzono stację kolejki linowej. To ostatni etap podróży we Włoszech. Dalej można pojechać francuską kolejką aż do Chamonix.

Po drodze z Pavilon du Mont Frety przesiadamy się na przystanku w Rifugio Torino, ale nie wychodzimy poza obręb przystanku. Teraz jedziemy stromo pod górę, tam gdzie śnieg.

To zupełnie niezwykłe, w jaki sposób ludzie zbudowali to miejsce, jak wciągnęli tu materiały, maszyny, sprzęt. Helbronner to osadzona na skale metalowa platforma z tarasem widokowym, niewielkim barem i wystawą górskich kryształów. Dalej alpiniści schodzą po lodowcu na wysokogórskie wyprawy - w okolicy Hellbronner idzie się po zapadającym się śniegu.

Podeszłam i ja w stronę skał, przemoczyłam buty, trochę zmarzłam. Serce biło dziwnie mocno, trochę brakowało tchu... Na górze było 6 stopni ciepła, nie było wiatru, świeciło mocno słońce... A Bianco odsłonił twarz i spoglądał na mnie dostojnie...

W Palud muszę znów poczekać - tym razem prawie 2 godziny... Chodzę po okolicy, siedzę nad huczącym potokiem, co chwilę znów patrzę w góry, sprawdzając, czy Bianco nadal tam jest... Przyglądam się japońskim alpinistom, którzy zjechali ze mną z pełnym ekwipunkiem...

W Courmayeur znów godzinny postój... Również na Aostę zostało mi sporo czasu w oczekiwaniu pociągu... A więc, chodzę, chodzę...

Do Turynu docieram późno wieczorem (a w głowie ciągle biało...). Nigdzie nie mogę dostać biletu na autobus, więc idę do domu piechotą... Jest gorąco, oczywiście, nogi mnie bolą po chodzeniu w za małych butach, jestem zmęczona, ale jak bardzo szczęśliwa.

Udało się! Spojrzałam mu w twarz, byłam tak blisko! Ce l'ho fatta!