Byłam w muzeum archeologicznym (6 E), gdzie – choć nie pasjonuję się archeologią – to jednak to co widziałam zrobiło na mnie wrażenie. Jest to podobno jedno z najważniejszych muzeów archeologicznych w Europie! Masa wydobytych na wyspach greckich amfor, figurek z grobów, greckich masek teatralnych, ozdób. Muzeum jest bardzo rozległe, ja nie widziałam wszystkiego, bo jednak z zamkniętych sal ciągnie mnie ku życiu... Jeszcze katedra...

Potem poszłam po mojemu, za daleko, za wysoko i w ogóle za bardzo jak na moje możliwości, bo do takiego miejsca, gdzie wyspa się przewęża i widać z niego Vulcano.

Bo z centrum Lipari, z portu, z tej strony wyspy nie widać innych wysp. A Vulcano jest wyspą niesamowitą, zafascynowała mnie kiedy koło niej przepływaliśmy, zawinęliśmy też na chwilę do portu. Część wyspy Vulcano, ta, gdzie jest krater wulkanu, ma niezwykły złoty kolor, i widziałam na własne oczy złocisty dym fumaroli! Zapach siarki bardzo wyraźnie przywitał nas w porcie, i obrazy jak z innej planety. Bardzo się cieszę, że spędzę tam dwa dni i mam nadzieję, że uda mi się dotrzeć i na wulkan (gdzie można zniszczyć ubranie, bo ta siarka ponoć zamienia się w kwas siarkowy...) i w inne niezwykłe miejsca.

Ale miało być o Lipari, więc na Lipari idąc drogą cały czas serpentynami w górę po dwóch godzinach dotarłam do punktu widokowego, skąd bardzo ładnie było widać ... Vulcano... Zrobiłam zdjęcie i pomyślałam – co teraz...?

Droga powrotna, co prawda w dół, ale daleko, a ja w głowie mam cały czas jeden cel: za kilka dni wejdę na Stromboli i muszę chronić stopy... Nabrałam odwagi i zapytałam ludzi, którzy tam właśnie się zbierali czy by mnie nie podrzucili do Lipari, nie odmówili! Za chwilę znalazłam się na nowo w Marina Lunga w miasteczku...

Jutro mam obiecany przez Melanię i jej mamę zachód słońca z widokiem na Vulcano! A przed południem spróbuję dotrzeć do kopalni pumeksu. No a w środę rano zmieniam wyspę na Salinę, i tylko na jeden dzień...