Czekałam na otwarcie lokaliku Mimma, ale niestety, dziś się nie pojawił, więc trzeba było pójść zjeść gdzie indziej... Udało mi się znaleźć inny lokalik z jedzeniem ulicznym, tu też można zamówić smażone ryby, tym razem były to krewetki i jakieś malutkie rybeńki. No i potem nie wytrzymałam i znów wdrapałam się na wzgórze, choć nie aż tak wysoko, żeby spojrzeć na miasto tym razem rozświetlone wieczorem. Było pięknie! Z pójścia na podniebny most zrezygnowałam, myślę, że tam po prostu trzeba byłoby czymś pojechać, bo nawet nie wiem czy dałoby się tam wejść. Widok z autobusu był przepiękny, bo z tego mostu widać oba wzgórza, a między nimi główną ulicę Corso Umberto i to robi wielkie wrażenie, ale nie można mieć wszystkiego... 

Wracałam z góry inną drogą niż wchodziłam - jest tam mnóstwo wąskich, krętych uliczek schodków i wiele wyremontowanych domów. Sporo też jest domów do sprzedania i do remontu, jednak większość, przynajmniej z zewnątrz jest w dość dobrym stanie, nie ma takich rozpadających się ruder jak w innych tego typu zabytkowych dzielnicach innych miast. Szłam uliczką pod wielką skałą, gdzie widać było drzwi, często zamurowane lub zakratowane, a więc niedostępne, ale widać, że w tej skale ludzie mieszkali...

Po powrocie wstępnie się spakowałam, choć mam jutro sporo czasu bo autobus jest o 11. Tu nie ma jednak rozkładów autobusów miejskich, podobno autobus jeździ co około 20 minut, a więc dokładnie nie wiadomo. Muszę więc wyjść sporo wcześniej, na wszelki wypadek.

Bardzo sympatycznie spędziłam czas w Modice, bez pośpiechu, zajrzałam wszędzie gdzie chciałam (oprócz podniebnego mostu i fabryki czekolady...), jadłam co chciałam i nie drogo, spałam dobrze, w moim pokoju miałam spokój i wygodę. Modica jest piękna, czysta, jest tu bardzo dużo turystów, gdzie nie pójdę, w sklepach, cukierniach itp próbują do mnie mówić po angielsku i chyba nieźle sobie radzą, nie sprawdzałam, bo mówię zawsze, że wolę po włosku.