Jestem w Palermo, któryś już raz, znowu tylko chwilę. Założenie na ten pobyt - zobaczyć Cappella Palatina, to takie cudo, wszyscy się dziwią że jeszcze tam nie dotarłam. A ja Palermo smakuję po troszeńkę, jak bym miała na to jeszcze cały wiek... Teraz znów tak wyszło, że jestem tu przejazdem...

Ale może od początku, a początek był wczoraj wieczorem: żeby łatwiej było dotrzeć na 4.45 na lotnisko (?!?!?) umówiłam się, że przenocuję u syna w centrum Warszawy. Przyjechałam wieczorkiem, a Jasiek mówi: o rany, to dzisiaj??? Chyba on jeden potrafi tak pokręcić. Na moje szczęście, zmienili plany, nie poszli na jakąś imprezę wieczorną, jaką planowali... A bo by było gdybyposzli, nie byłoby ich, a ja z walizką? Na szczęście nie było gdyby, udało się wszystko z lekka prowizorycznie ale sympatycznie... No, gdyby nie to, że po prostu za nic nie mogłam zasnąć. Nie i już. Chyba w sumie tak z godzinę spałam. Wstałam 10 minut przed budzikiem i w 20 minut byłam gotowa.

Na lotnisku kolejka niesamowita, te dwie godziny z trudem wystarczyły na check-in i kontrolę bezpieczeństwa, nie było mowy o sklepach ani przede wszystkim nabraniu wody. W samolocie, choć nadal spać się nie dało, zmusiłam się do spędzenia całego lotu z zamkniętymi oczami. Ani na chwilę nie odpłynęłam, ale to chyba jednak pomogło...

Na lotnisku przebrałam się w toalecie, no bo nasze 10 stopni a tutejsze 24 to spora różnica. Dobrze zrobiłam, że kupiłam bilet na autobus z lotniska online - chyba bym się już nie zmieściła, a tak miałam zagwarantowane miejsce (i oszczędziłam 30 centów)... I dzięki temu, że miałam ten bilet, pan bileter rozkazał młodemu człowiekowi, który rozsiadł się, jak to oni często robią, na zewnętrznym siedzeniu i udawał, że nie widzi, że to jedyne wolne miejsce - po prostu kazał mu się przesunąć do okna. Dobrze mu tak!

Bo oni tutaj często tak robią. Albo kładą na siedzeniu obok bagaże i w nosie mają to, że ktoś szuka miejsca. Zawsze mnie to wkurza.