Tak jak planowałam, pojechałam kolejką do Neapolu, wysiadłam na dworcu centralnym żeby sprawdzić, jak jutro przesiąść się do pociągu do Pozzuoli, gdzie mam się spotkać z Paolą. Wszystko już wiem, również to, że nie znoszę placu Garibaldi i tej okolicy. Żeby zobaczyć Neapol trzeba koniecznie stąd uciekać. Nie będę opowiadać jak szłam i co widziałam, lepiej opowiedzą o tym zdjęcia. Zjadłam najpierw małe calzone, potem doskonałe lody (pesca e melone), i chyba tego było za mało, bo wracając zaczęłam umierać. Ale jak widać, żyję, muszę tylko pamiętać, żeby nie tylko patrzeć, ale też jeść i pić :)

Co mogę powiedzieć, przede wszystkim to, że (jak na razie) nie widzę tu nic z tego, czym niektórzy straszą. Nie tylko nikt mnie nie okradł, nie napadł i tak dalej (tfu tfu, tak na wszelki wypadek), ale też (jak na razie) nie przerażają mnie jadące skutery, a samochody, wyobraźcie sobie - bardzo często zatrzymują się, żeby przepuścić pieszych! No, może nie tak często jak u nas, ale i tak jestem w szoku! Brudno, tak, no trudno, na to byłam przygotowana, ale nie bardziej niż myślałam. Oczywiście, po spokoju na wyspie trzeba się przyzwyczaić do hałasu wielkiego, szalonego miasta, ale ten hałas wynagradza mi na każdym kroku podsłuchiwany dialekt, z którego oczywiście nic nie rozumiem, ale jest tak melodyjny że pieści ucho :)

Kiedy już nie umarłam z głodu w kolejce, pokrzepiona dwiema butelkami wody, wymarzyłam sobie na kolację pizzę. Ale nie byle jaką: wczoraj zauważyłam, że dosłownie dwa kroki od mojego domu, na sąsiedniej uliczce jest malutka pizzeria. A więc jak tylko doszłam do domu i zostawiłam prowiant na najbliższe dni, zeszłam jeszcze do tej pizzerii i zamówiłam na wynos pizzę - z długiego spisu wybrałam, tytułem solidarności - siciliana :) Pizza się piekła, a ja zapytałam, czy mogę zrobić parę zdjęć. Wszyscy się strasznie ucieszyli, zrobiło się bardzo sympatycznie, a jakaś starsza pani, pewnie stała klientka zaczęła mnie pytać, czy podoba mi się pan (nie pamiętam imienia, pewnie pizzaiolo, który wkładał pizzę do pieca). Oczywiście, potwierdziłam :). W domu udało mi się zjeść jakieś 2/3, reszta będzie na jutro, choć nie przepadam za pizzą z poprzedniego dnia, to nic nie poradzę, i tak ledwo żyłam po zjedzeniu części!

Teraz króciutko - najpierw czeka mnie kolejne wyzwanie, to jest dotarcie do Pozzuoli  na właściwą godzinę, w tym kupienie biletu na metro, ale dam radę. Paola (airbnb) obiecuje pokazać mi to co najciekawsze na terenie Campi Flegrei (wielka groźna kaldera...), więc nastawiam się na coś co lubię :) Co z tego wyniknie, napiszę jak wrócę. Liczę na to, że będzie to mimo wszystko dzień odpoczynku, bo będziemy jeździć samochodem, więc moje nogi odpoczną po wczorajszym spacerze a przed jutrzejszą wyprawą do Zatoki Amalfitańskiej.

I wieczorem... Było super, Paola i jej chłopak Ros byli przemili, spełniali wszystkie moje zachcianki... Spotkaliśmy się w Pozzuoli i stamtąd pojechaliśmy zobaczyć główny krater, Solfatara - z góry, bo wstęp jest zamknięty po tragicznym wypadku. Ale i z góry robi wrażenie, poza tym ogrom tego krateru, coś niesamowitego. Cały teren Campi Flegrei jest upstrzony po prostu jeziorami i jeziorkami, a wszystkie to kratery wulkanów, wiele z nich jest pięknie utrzymane, z trasami spacerowymi dookoła, plażami i zielenią. Zjeździliśmy teren Campi Flegrei od Pozzuoli, Lago d'Averno i dojechaliśmy az do Miseno i Monte di Procida, ale jeździliśmy w różne strony, tak że trudno byłoby mi opisać trasę. (dopisek już z domu: Paola opisała mi emailem dokładną naszą trasę, wysłała mi mapkę, a ja według jej wskazówek zaznaczyłam na niej trasę - zaczyna się w Pozzuoli, stąd jedziemy do Solfatara, potem wracając przez Pozzuoli docieramy do Lago d'Averno i Monte Nuovo, a potem dalej na południe i wschód - Capo Miseno, Monte Procida i Lago Fusaro. Dokładniej zobaczycie to na zdjęciach.

Jedynie pogoda trochę zawiodla, na szczęście nie padało, lub prawie, ale najczęściej było zachmurzone, więc biedne moje zdjęcia... Nad jeziorkiem Lago d'Averno zjedliśmy obiad, według mojego życzenia fritto di frutti di pesce. Cały teren nie tylko pełen jest kraterów, jeziorek i śladów aktywności wulkanicznej, jak na przykład stożek wulkanu, który wyrósł tutaj w ciągu jednego tygodnia (!!!), ale też jest tu wiele zabytków, ogromny amfiteatr, rzymskie termy, świątynie, w niektórych miejscach dzisiejsze życie po prostu zrosło się z przeszłością...

Po powrocie do domu dostałam od Paoli zdjęcia, które zrobiła ona oraz jej chłopak, Ros. Jak rzadko, na tych zdjęciach jestem ja, czasem też z Paolą, która jest przesympatyczna. Jeśli ktoś jest zainteresowany taką wycieczką jaką udało mi się zrobić z Paolą, poszukajcie na airbnb w atrakcjach na Campi Flegrei, z pewnością znajdziecie.