Powinnam właściwie leżeć w łóżku cały dzień. Czuję się okropnie. No ale przecież nie po to tu przyjechałam, żeby leżeć w łóżku. Pójdę przed siebie, zobaczę, gdzie mnie zaniesie. Nie tak to sobie wyobrażałam… Pogoda jest piękna, gorąco, choć bez przesady, można by się wykąpać, wypróbować maskę i fajkę, szczególnie tutaj. Nawet o tym nie ma mowy, za żadne skarby nie wejdę do wody… Koniec marudzenia, bo to się robi nudne…
(później) Powiem tylko, że na głupi paracetamol i tabletki do ssania wydałam 11 euro. Kolejna nauczka – o tym nie wolno zapomnieć, jadąc w podróż! Ale jakby odrobinkę ulżyło… 

Zrobiłam coś w rodzaju obejścia wyspy, choć nie do końca. Tak w ogóle to nie da się jej całkiem obejść, ale to wiedziałam. Jednak według mapy powinna być droga wschodnim wybrzeżem, a wcale jej nie ma i musiałam spory kawał wracać, i potem iść z powrotem tą samą drogą którą wyruszyłam. Więc po południu pójdę od południa tam, gdzie nie udało mi się przejść. Cieszę się bardzo, bo dotarłam do wielu miejsc, gdzie dwa lata temu byłam na wycieczce busikiem, a przede wszystkim odwiedziłam moje oczko wodne, w którym wtedy miałam taką frajdę pływać! Co prawda miałam nadzieję tym razem popływać tam z maską i fajką, no ale trudno. Na myśl o zetknięciu z chłodną wodą mam dreszcze…

Udało mi się NIE wejść na Motagna Rossa. Niech sobie zostanie niezdobyta ;)

Dziś muszę wreszcie znaleźć Giovanniego, zapłacić za mój pokoik i zapytać jak to zrobić z tym wodolotem. Tutaj jest kasa Siremar, ale Ustica Lines nie, nie wiem, czy bilet kupuje się na pokładzie? Wolałabym się o to dowiedzieć zawczasu. Mogłabym popłynąć promem, ale musiałabym być na przystani przed siódmą rano… To ja wolę dołożyć te kilka euro i pospać ile mi się uda.

Chcę jeszcze dzisiaj spróbować z tą wycieczką łodzią na zachód słońca – nazywa się il Tramonto con le Berte, czyli Zachód Słońca ze Srokami (wg słownika, ale według mnie to są jakieś mewy, nie sroki – le berte są tutejszą atrakcją…).